belki bir çoğunuz için bunlar çok da basit hatta çocuksu gelebilir. Fakat bu benim blogum olduğu üzere kendi düiüncelerimi yazıyorum sadece.
evet, aşk olmayalı da epey olmuştu. istemeden değil , doğru kızla karşılaşamadığımdan belki, buna becereksizlik diyen de var. onu da yanlış diyemem. etrafımdaki herkes 5 kere ayrılıp 10 kere barışırken ben sadece onlara tanık oldum, acıları ve mutluluklarını paylaştım. danışmanlık sertifikasına başvurabilirim bu konuda .:))
ama iş başına gelince farklı oluyormuş. onu ilk gördüğüm an kendime dedim ki, 'bu kız başkaralından çok farklı ,çehrinden değil tüm vücudundan güzellik dağılıyor. sen sadece onu uzaktan seyretmeyi hak edebilrisin.'
umutsuzluğun içinden umun ışığı görününce o kadar heyecanlandım ki. bunu tarf etmek gerçekten çok zor. fakat karşındaki insanı tanıman da bir süreç tutuyor.oysa sevmek ve sevdirmek de bir alışkanlıkmış. ve genelde hep deneyimli insanlar bu konuda başarılı oluyorlar.
neyse, aşkın tadını çıkaramadan kendimi ayrılığın sonsuz uçurumlarında buldum. durakladım ve tekrar düşündüm, doğru seçim miydi? (ikimiz için de geçerli tabii) yanlışlar düzeltilebilir mi? düzeldiği takdirde geleceğimiz olacak mı? ... soru peşinden soru...
sonra bir baktım ve aydınlık gördüm sanki. tüm bu sorular tek bir basit soruyla yanıtlanabilir aslında. SEVİYORMUSUN?....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder